دلى که اندوه دارد
نیاز به شانه دارد نه نصیحت . . .
کاش همه این را مى فهمیدند . . . !

دست به دامان خدا که میشوم ،
چیزی آهسته درونم میگوید :
نترس از باختن ، تا ساختن دوباره فاصله ای نیست . . .

این روزهـا دلمـ اصرار دارد فریـاد بزند

امـا

مـن جلـوے دهـانش را میگیرمـ

وقتـے میدانمـ کسـے تمایلـے بـ ه شنیدن صدایش ندارد ...

این روزهـا خـداے سکـوت شده امـ ...

خفقـان گرفتـ ه امـ تـا

آرامش اهـالـے دنیــا

خط خطـے نشـود !

گاهی آنقد دلم از دنیا سیر میشود که میخواهم..

تا سقف آسمان پرواز کنم و رویش دراز بکشم..

آرام و آسوده…

مثل ماهی حوضمان که چند روز است روی آب دراز کشیده.

به کوچکی گناه نگاه نکن بلکه به بزرگی کسی نگاه کن

که از او نافرمانی کرده ای.

قدیمـا همه چیزهایمان بوی ماندن می داد

آن روزها حتی بیسکویت ها هم مادر بودند

آهای مرغ عشق...!

فخر نفروش...

معشوقه ی توهم به لطف قفس،وفادار مانده

خداوندا!
اراده ام را به زمان کودکی بازگردان
همان زمان که برای یکبار ایستادن هزار بار می افتادم اما نا امید نمی شدم..